De haat-liefdeverhouding met ‘structuur’
Het onderstaande artikel is geschreven door Tess, ze is bekend met StAAA en wilde graag haar ervaring delen met jullie, wellicht heb je er wat aan in de huidige tijd van isolatie.
Tess heeft het artikel gestuurd ter publicatie in de tijd van de eerste lock-down. Destijds hebben we deze niet meer gepubliceerd. Met de strenge regels van nu komt dit artikel wel weer van pas!
Veel leesplezier, hopelijk geeft het je wat!
Net als veel mensen met mij die het label ‘ADD’ opgeplakt hebben gekregen heb ik een haat-liefdeverhouding met structuur. Het biedt houvast en ik heb het nodig, maar aan de andere kant haalt het alle magie en spontaniteit weg. Maar wat nou als er helemaal geen structuur van buitenaf meer is?
Door twee ongelukken die ik in een korte tijd meemaakte liep ik hersenletsel op. Ik kon geen prikkels meer verdragen.
Mijn filter werkte door mijn ADD altijd al niet naar behoren, maar deze was nu compleet verdwenen. Het huis van mijn oma stond tijdelijk leeg en daar kon ik zo goed als prikkelvrij leven, een contrast met mijn studio in het studentenhuis waar ik normaal woon. Daar zat ik dan. Op de bank in mijn oma’s huis, mijn privé bunker, ver weg van wat een paar weken daarvoor ‘mijn leven’ was. De enige structuur die ik mee kreeg vanuit het ziekenhuis was: geen beeldschermen, niet lezen, geen bezoek en veel rust. Ik, Tess, een actief persoon, die uren te kort komt in een etmaal, had ineens zeeën van tijd. Ik rekende al snel uit dat als ik om 8:00 uur opstond en om 23:00 naar bed ging, ik 15 uur moest opvullen. Met mezelf.
Gezegend met een positieve instelling kwam daar al snel voor in de plaats: ik heb 15 uur de tijd om alles te doen wat ik wil en waar ik normaal nooit aan toe kom! Daar kwam de ouderwetse chaos naar boven, zóveel mogelijkheden. Deze chaos was toch anders dan die waar ik normaal gesproken zo moeilijk grip op kreeg. Ik zat niet of nauwelijks op mijn telefoon, ik hoefde niet te dealen met prikkels en input van de buitenwereld en ik hoefde niet te plannen hoe laat ik opstond, hoe lang ik nodig had om me klaar te maken, hoe laat ik van huis weg ging, hoe lang ik over de reis naar mijn bestemming deed en al die andere dingen waar ik normaal gesproken aan moest denken op een dag. Er was ineens ruimte om de chaos te gebruiken voor mooie dingen. Zo maakte ik bijvoorbeeld een herinneringenkast voor mijn oma, waar ik heel gestructureerd te werk moest gaan. De herinneringenkast heb ik onder andere gevuld met zelfgemaakte boeken over haar leven. Deze maakte ik aan de hand van foto’s, anektdotes, brieven, genealogie en andere bijzondere dingen die zij had bewaard.
Uiteindelijk vond ik mijn draai en zelfs een vaste dag structuur. Die structuur behield de magie omdat het míjn structuur was. Inmiddels kan ik mij uren vermaken zonder dat ik daar iemand voor nodig heb. Ik neem op tijd pauzes, ook als ik er ‘zo lekker in zit’. Niet alles moet nu, of zelfs liever gisteren zoals vroeger, en ik heb er een topsport van gemaakt om daadwerkelijk mijn hele to do list af te werken. De dingen die mij het meest geholpen hebben bij het aanhouden van een structuur heb ik opgeschreven in een document, wat later aangevuld is door mijn vriendin Jeske, die door een zeldzame ziekte minimaal 20 uur op bed moet liggen. Ook zij is gezegend met een positieve instelling en is gewend aan het inrichten van haar dagen zonder een vaste structuur van buitenaf.
Probeer vooral het positieve van de situatie in te zien, neem de regie en gebruik het als een moment om jezelf te ontwikkelen en van een afstandje te kijken naar de dingen die je normaal doet in je dagelijks leven. Het is heel erg makkelijk om je bed in te duiken met een lange lijst met series, maar het is veel fijner om aan het einde van de dag een voldaan gevoel te hebben. Denk klein (ik weet het, dat is heel moeilijk, maar nu denk je al te groot) en zoals Jeske altijd zegt: relativeer.
